Het is nog niet zo gemakkelijk om aan te geven waar en hoe het begon, mijn schrijfdroom. Soms was ze er en soms ook niet. Er waren lange periodes dat die droom heel ver naar de achtergrond was verdwenen. Maar in dit verhaal wil ik een paar belangrijke momenten toch even noemen.
Ik begin in 1986, basisschool de Gielguorde (probeer het maar niet uit te speken). Ik zat in groep drie en leerde lezen en schrijven. Magisch vond ik dat. Alsof het een soort geheimtaal was die ik opeens begreep. Vanaf dat moment las ik veel en graag.
Rond 1990 had ik alle boeken die ik zelf thuis in de boekenkast had staan wel gelezen en begon ik in de boeken die mijn moeder las toen ze een meisje was. Tanja, Mieke, maar vooral Irmgard sprak tot de verbeelding. Irmgard Sits woonde in Valkenburg en werd als meisje opgenomen in een sanatorium. Zij was nog maar twaalf, maar schreef een boek over haar periode daar. En later een boek over wat er allemaal gebeurde rondom haar eerste boek. En ik dacht: Ik wil dat ook, ik wil schrijfster worden.
Zoals dat soms gaat verdween die droom ook weer. Niet in de laatste plaats omdat ‘niet iedereen zomaar schrijfster kan worden’ en ‘je met schrijven geen droog brood kunt verdienen’.
We maken een grote sprong in de tijd, naar 2008. Met mijn toenmalige man ging ik op huwelijksreis naar Londen. Mensen, de geschiedenis druipt daar gewoon van de muren van de oude gebouwen. Ik vond het er fantastisch en er ontstond een idee. Ooit zou ik een boek schrijven over een arm meisje in Londen dat zich wilde ontworstelen aan de armoede.
Mijn huwelijk redde het niet, het boekidee wel.
Maar dat wist ik toen nog niet. Er gebeurden vervolgens een aantal dingen die niet met schrijven te maken hebben, maar die wel grote invloed hebben gehad op het feit dat ik nu schrijfster ben. Een burn-out en Corona.
Toen ik in 2018 in een burn-out terecht kwam realiseerde ik me al snel dat de hulpverlening niet meer de plek was waar ik gelukkig werd. Omdat ik al enkele jaren, naast mijn baan, werkzaam was als fotograaf, besloot ik eind 2019 te stoppen met mijn baan in loondienst en helemaal te gaan voor mijn eigen bedrijf. Op 1 januari 2020 was het zover. Maar toen was het winter en ik fotografeerde voornamelijk buiten dus heel veel shoots had ik niet. Maar dat was niet erg, want ik had tijd nodig om een nieuw idee uit te werken en om achter de schermen mijn bedrijf aan te passen aan de nieuwe situatie.
En toen kwam Corona en mochten we niet meer met meerdere mensen uit verschillende huishoudens bij elkaar zijn. Ook niet buiten. Geen fotoshoots dus. Ik besloot op zoek te gaan naar iets anders. Iets waar ik tenminste net zo blij van zou worden als van fotograferen. Ik kwam uit bij verhalen.
Om een lang verhaal kort te maken: bij mij kwam het idee op om vrouwen te interviewen die door Corona in een bijzondere situatie terechtkwamen Ik interviewde deze vrouwen en schreef hun verhaal op. En waar ik helemaal niet op had gerekend gebeurde, ik voelde weer de passie voor schrijven. Voor verhalen van ‘gewone’ mensen. Ik wilde iets doen met dat gevoel en bedacht dat ik naast fotografie ook het schrijven van levensverhalen kon aanbieden. Misschien handig om te vertellen dat mijn nieuwe bedrijfsidee bestond uit het fotograferen van families en gezinnen die te maken kregen met een ernstige en/of langdurige ziekte. Het schrijven van levensverhalen vond ik een mooie aanvullen.
Maar ik vond ook dat ik, als ik dit professioneel wilde gaan doen, meer kennis moest hebben. Dus zocht ik een schrijftraining. En die vond ik. Niet een schrijftraining speciaal voor levensverhalen, maar ik startte met de intentie dat ik er vast veel van zou leren en dat ik al die kennis vast ook zou kunnen gebruiken bij het schrijven van levensverhalen.
En dat klopte, maar dat is niet wat ik ging doen. Want tijdens die schrijftraining kwam het boekidee van dat arme meisje in Londen weer naar boven. En hoewel ik met plezier naar Londen was gereisd om daar research te doen besloot ik dat het praktischer was om het meisje in Nederland te laten wonen. Ik heb even overwogen om haar Amsterdam als woonplaats te geven, maar toen ik me realiseerde dat mijn eigen stad, het mooie Groningen, minstens even interessant is vanuit historisch perspectief was de keuze snel gemaakt.
Zo begon het dus. Het heeft even geduurd voordat mijn schrijfdroom werkelijkheid werd, maar inmiddels richt ik mij volledig op het schrijven. Ik deel hierover trouwens dagelijks op mijn instagrampagina dus als je het leuk vindt, voel je welkom me daar te volgen. Ik zie je daar graag!
