Emmie de Vries

‘𝒁𝒆𝒍𝒍𝒖𝒇 𝒅𝒐𝒆𝒏’. Volgens mijn moeder waren dat mijn eerste woordjes. En dat werd iets wat ik mijn hele leven heb volgehouden. Toen ik gescheiden was van de vader van Tieme dacht ik, nu zal ik iedereen laten zien dat ik het ook wel alleen kan. Hulp vragen, echt niet. Schilderwerk buiten, ik deed het zelf. Meubels in elkaar zetten, nee hoor, geen hulp nodig. Oppas? Nee hoor dat regel ik zelf.
Toen ik Willem leerde kennen bij de dansschool en hij zijn hand op mijn rug legde om mij naar de dansvloer te leiden voor onze eerste dans, zei ik: ‘Ik kan zelf wel lopen hoor.’ Gelukkig rende hij niet heel hard weg. Hij leerde me namelijk dat ik alles misschien wel zelf kan, maar dat ik het niet allemaal zelf of alleen hoef te doen. Ooooh, dat klinkt best logisch, dacht ik toen.

Inmiddels gaat hulp accepteren me steeds beter af, zelfs hulp vragen lukt af en toe 😉  Nadat ik had gedeeld over de afwijzing van mijn manuscript door een uitgever stuurde collega Jet Nijland mij een berichtje. ‘Als je wilt kunnen we samen sparren over je boek en kijken of en hoe je de feedback kunt verwerken.’

Een paar jaar geleden had ik gedacht, nee hoor, dat doe ik zelf wel. Maar nu weet ik dat ik het niet alleen hoef te doen en het schrijverschap heeft me geleerd dat je een boek nooit alleen schrijft. Dus kletsten wij ruim een uur over mijn verhaal, Jets ervaring, andere boeken en schrijvers en natuurlijk over uitgevers.

Na dat uur had ik een hoofd vol ideeën en dingen om over na te denken en, ook fijn, weer zin om aan de slag te gaan met Janne.