Wat is schrijven toch steeds opnieuw een wonderbaarlijk proces. Al een tijdje schrijf ik aan een kort verhaal en dat ging best lekker, maar aan het eind van de zomer, die heerlijke dagen in september, liep ik vast. Voor de duidelijkheid, ik ben niet iemand die van te voren een hele verhaallijn uitdenkt, bij mij ontstaat een verhaal terwijl ik schrijf. Nu dus even niet. Op een vrij cruciaal punt wist ik niet hoe ik verder moest.
Ik besprak mijn probleem met een vriendin en hoorde mezelf zeggen, ‘ach, ik moet gewoon doorschrijven, dan komt de oplossing vanzelf.’
Vervolgens ging ik naar het strand om te schrijven en kwam er een oplossing. Elke keer vind ik dat weer bizar.
Maar meteen diende zich een volgend probleem aan. In mijn hoofd was ik er steeds mee bezig, maar ik kon niet bedenken hoe ik het op moest lossen. Blijkbaar was ik mijn eigen advies alweer vergeten want ik liet me afleiden door van alles en nog wat, social media, de was en nog maar een kop thee.
Daarom besloot ik mijn agenda een dag leeg te maken en nam ik even wat tijd voor mezelf en begon ik eindelijk (ik kreeg het vorig jaar van Sinterklaas) te lezen in The Artist Way van Julia Cameron. Voor wie het niet kent, dat is een wereldwijde besteller over het herontdekken van je creatieve vuur.
Ik begon meteen met een van de tools die mij daar volgens Julia bij gaan helpen, de morning pages. Elke ochtend, met pen en papier, drie pagina’s volschrijven over wat er maar in je hoofd zit. Niet nadenken, niet stoppen, gewoon doorschrijven. En je gelooft het niet, of misschien juist wel, ik vond weer een oplossing. Ik zag letterlijk een beeld van wat er gebeurde in het verhaal.
Dat beeld ben ik gaan uitwerken en zo was ik weer een stapje verder in het plot van dit verhaal. Ik ben er nog niet, maar ik heb wel weer ervaren dat ik moet schrijven om te kunnen schrijven.
