Onlangs biechtte ik aan een vriend op dat ik de laatste weken schrijfontwijkend gedrag vertoon. Ik wil eigenlijk schrijven aan mijn tweede boek, het vervolg op het verhaal over Janne, maar het komt er niet van, met andere woorden, ik doe het niet.
‘Ik ga het echt wel weer doen,’ zei ik nog, maar hij keek me aan en zei heel droog: ‘Wanneer dan?’
Dat was de beste vraag die hij me kon stellen. ‘Volgende week’, flapte ik eruit. ‘Ik moet gewoon weer gaan plannen. Maandag losse dingen, donderdag podcast en dan dinsdag en woensdag schrijven.’ Hij keek me nog een beetje sceptisch aan, maar liet het onderwerp verder rusten.
Eenmaal thuis bleek dat ik het zelf niet meer los kon laten, het zat in mijn hoofd en daar bleef het. Het resulteerde erin dat ik ’s middags mijn schrijfschrift meenam naar de zwemles van mijn jongste zoon en alvast wat grote lijnen noteerde. De volgende dag, tijdens mijn eigen zwembaantjes, dwaalden mijn gedachten af naar het verhaal van Sofia, bedacht ik onderwerpen en personages en hakte een knoop door over het moment van overlijden van een van de personages. Ik heb hem een paar jaar extra gegeven, zal hij fijn vinden 😉
Die schop onder mijn kont heeft mijn schrijfontwijkende gedrag voorlopig even weggevaagd. En ik weet waar ik moet zijn als het de kop weer opsteekt.
