uit Dochters van de tijd – Janne.

Janne buigt zich nog eens over het kokendhete water in de wastobbe. Met de rug van haar hand veegt ze een pluk haar uit haar gezicht. Ze heeft haar donkerblonde lokken vanochtend in een knot bijeengebonden, maar tijdens het schrobben raken ze steeds los. Haar handen zijn rood en doen pijn, maar de bodem van de wasmand is nog niet in zicht.

In deze tijd van het jaar komt de zon niet boven de daken uit en blijft het de hele dag schemerig op het plaatsje achter hun huis. Het is droog, maar een vochtige kou dringt vanuit de aarde door haar schoenen heen.

Ondanks de kou en de pijn houdt ze van dit moment in de week. De hele dag is ze alleen met de was en heeft ze alle tijd om na te denken. Haar vader zegt dat ze er haar hersenen mee ruïneert, maar Janne vindt het heerlijk, en ze heeft veel om over na te denken. De situatie waarin ze nu leeft, laat haar duidelijk zien wat ze niet wil en klussen als de was, die ze op routine uitvoert, geven haar de kans om te mijmeren over wat ze wel wil.

Jannes gedachten gaan terug naar vijf jaar geleden, toen ze tien was en met haar vader Arnoldus, moeder Trijntje en haar jongere broertjes en zusje in Zuidhorn woonde. Wat vond ze het heerlijk daar. Ze wilde alles leren wat er te leren viel op de dorpsschool en had geluk dat meester Boerma zich voor veel onderwerpen interesseerde en zijn kunde met liefde overdroeg. Janne genoot van alle kennis die ze opdeed, van de verhalen die de meester vertelde over lang vervlogen tijden en van het hoepelen, steltlopen en hinkelen op het plein met de andere meisjes. In haar herinneringen scheen in Zuidhorn bijna altijd de zon.